ლუდი, რომელმაც გერმანია გამახსენა

ყოველთვის მინდოდა ასეთი უდარდელი ცხოვრება:

1. გაქვს სამსახური - ხარ დაკავებული;
2. ფულის პრობლემა არ გაწუხებს - ანუ გაქვს სტაბილური შემოსავალი ხელფასის სახით და კიდევ პატარ-პატარა გარე შემოსავალი;
3. გყავს მანქანა;
4. არ გყავს ცოლშვილი და ცხოვრობ მარტო, არავინ ნერვიულობს შენს მისვლა-მოსვლაზე (სახლში);
5. გყავს სამეგობრო, რომელიც ასევე აკმაყოფილებენ მინიმუმ პირველ და მეორე პუნქტში აღნიშნულ მოთხოვნებს და შესაბამისად საღამოობით კვირაში ერთხელ, ორჯერ ან სამჯერ მიდიხართ სადმე ლუდის დასალევად, სალაპარაკოდ, საქეიფოდ, ან თუნდაც უიქენდზე ქალაქგარეთ;
6. გაქვს საშუალება გარდა სამსახურისა აკეთო ის რაც შენ გსურს (თუ გინდა ჰობი დაარქვი, თუ გინდა ცხოვრების მიზანი), ანუ ჩემს შემთხვევაში: გქონდეს მუსიკალური სტუდია მხოლოდ შენთვის და ჩაწერო რაღაც პროექტები, ზოგჯერ შენს მეგობარ მუსიკოსებთან ერთად;
7. გყავდეს მეგობარი გოგო, რომელიც არ გიძაბავს და არ უნდა გათხოვება (რაც ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე საქართველოში თითქმის შეუძლებელია) და პირველივე სექსის შემდეგ არ ჩაგეხუტოს და არ გითხრას: „დედაჩემს ძალიან უნდა შენი გაცნობა“... და დაგაცადოს, იქნებ და რაღაც პერიოდის შემდეგ ორმხრივად მოხდეს დაქორწინების სურვილამდე მისვლა და ამით თავი აირიდოს ნაადრევი განშორებისაგან;

შვიდი იღბლიანი ციფრია და ამ ციფრზე გავჩერდები, იქნებ და ყველაფერი ასე წარიმართოს ჩემს ცხოვრებაში... თუმცა, ეხლა დავფიქრდი და ამ პირობებიდან რამდენიმეს მეტ-ნაკლებად ვაკმაყოფილებ და ყოველ შემთხვევაში ამ ეტაპზე საკმაოდ კმაყოფილი ვარ ჩემი ცხოვრების... არადა ვიცი, რომ მოვა დრო და შვიდივე პირობა შესრულდება, თან მალეეე...