ვროცლავი პოლონეთში სიდიდით მესამე ქალაქია, თუმცა ოლა (ვის ოჯახშიც ვიყავი საშობაოდ ჩასული) ქალაქ ოსტრეზშოუში ცხოვრობს (არ ვიცი სწორად გამოვთქვი თუ არა), რომელიც ვროცლავიდან 80 კილომეტრშია და მეც იქ გავატარე შობა.
ჩასვლით ქალაქ ვროცლავში ჩავფრინდი და პირველი დღეც იქ გავატარე, ოლამ დამათვალიერებინა ქალაქი და საღამოს წავედით უკვე სახლში - ოსტრეზშოუში, სადაც მომდევნო ოთხი დღე ვცხოვრობდი როგორც ოჯახის წევრი.
მოკლედ, ოლა აეროპორტში დამხვდა ვროცლავში (6 საათზე ადგა ბავშვი დილით) და კარგი ექსკურსიაც მოვაწყვეთ, მერე ქართულ (!) რესტორანში წავედით, სადაც ყველაზე არაქართული საჭმელები იყო, უგემური ხინკალი და ხაჭაპური, რომელიც თურმე ცალკე არ ცხვება და ან აჯფსანდალთან ერთად უნდა მოვიდეს, ან ღორის ან ქათმის ქორცთან და ეს ყველაფერი ზედ ადევს „ხაჭაპურს“ ანუ ერთ კერძად ითვლება და თვითონ „ხაჭაპური“ რას წარმოადგენს (რესტორანსაც ასე ჰქვია სხვათაშორის) - პური და ზემოდან (და არა შიგნით) ყველი, საბოლოო ჯამში უგემური...
სახლში წავედით და ჩემდა გასაოცრად ქართული ღვინო დამახვედრეს ორი ბოთლი, ორივე ერთი ერთმანეთზე უკეთესი (მეც გამიკვირდა), ოლას დედას ქართულ სამზარეულოზე წაკითხული ჰქონდა და ქართული სალათის გაკეთებას აპირებდა...
დამხვდა ძალიან კეთილი ოჯახი: დედა, მამა, დაიკო, ბებია და ძაღლი ბიგოსი.
კარგი ორ სართულიანი სახლი, ბუხარი, თბილი-რბილი სავარძლები, ლამაზი-მოვლილი ეზო, საკუთარი ოთახი და ადგილი მაგიდაზე სუფრის თავში (სუფრის მეორე თავში მამა იჯდა). ისე დამხვდნენ როგორც ოჯახის წევრს. არადა მეგობარია მხოლოდ ოლა, უფრო მეტი ურთიერთობა რომ მქონოდა ოლასთან, ან მთლად სასიძო რომ ვყოფილიყავი არც ვიცი როგორ დამხვდებოდნენ. თუმცა, ოლას დედამ ჩემს ჩასვლამდე ჰკითხა, ეს შენი სტუმარი ერთერთი იმ ბიჭებისგან არის რომელსაც უყვარხარო? და არა, მხოლოდ მეგობარიაო და მაშინ კარგიო და ასე გავხდი მეც ოჯახის მეგობარი.
რამდენიმე მაგალითი სტუმართმოყვარეობისა და მგონი საკმარისი იქნება (ყველაფერს ვერც გავიხსენებ):
1. პირსახოცები დამახვედრეს ოთახში. საკუთარი მაქვს თქო და არა, როგორ გეკადრება, შენ აქედან პრაღაში მიდიხარ და იქ ხომ სუფთა დაგჭირდება, ესენი იხმარეო;
2. სანამ არ გავიღვიძებდი თვითონაც არ საუზმობდნენ. მე კიდევ 11 საათამდე არ ვდგებოდი. დავწყვიტე მგონი შიმშილით ხალხი. ოლასაც უხაროდა, თვითონაც ეძინა, თორემ მე რომ ადრე ავმდგარიყავი, იმასაც ააგდებდნენ ლოგინიდან ჩემი გულისთვის;
3. ერთი თეთრი არ დამახარჯვინეს, მაჭმევდნენ მასმევდნენ. ერთი ეგ იყო, რომ პირველ დღეს ქართულ რესტორანში დავპატიჟე ოლა და მერე ბარში სასმელებიც მე ვიყიდე, ისიც ძალით და რა თქმა უნდა საჩუქრებით და კანფეტებით ჩავედი;
4. შობის დღეს ექსკურსია მომიწყვეს, ტბაზე წამიყვანეს, ქალაქიც დამათვალიერებინეს;
5. შობის ღამეს მეც მერგო საჩუქრები;
6. წამოსვლის დღეს, დილით 6 საათზე მოვდიოდი მატარებლით და:
ა. მამა 4-ის ნახევარზე ადგა, საუზმე მომიმზადა;
ბ. საგზალი ჩამილაგა: ბუტერბროდენი და ვაშლები გზაში რომ მოგშივდებაო;
გ. დედაც ადგა რომ დამმშვიდობებოდა;
დ. რომ მოვდიოდი დედამ ოლას ჰკითხა, მირომ პრაღიდან ამსტერდამში ავტობუსით 14 საათი უნდა იმგზავროს და რამე აქვს რომ წაიკითხოს, დრო გაატაროსო? მე ვუთხარი არ მაქვს, არ არის საჭირო თქო, მაგრამ ოლამ წიგნი გამომატანა მაინც ინგლისურ ენაზე, პატარა მოთხრობები;
ე. საგზალის ჩალაგება არ იკმარა მამამ და ცალკე თავისი დამზადებული ვიჩინები, პაშტეტი და სხვა ხორცეულობა ჩამილაგა, შენს მეგობრებსაც აჭამე პრაღაშიო;
ვ. თავისი მანქანით წამიყვანა ვაგზალზე (80 კილომეტრზე მეტია) და არა მარტო ვაგზალზე დამტოვა, ოლა და მამა ისე არ წავიდნენ, სანამ ვაგონში არ ჩამსვეს
7. დამშვიდობებისას, მატარებელთან მამამ მითხრა, სანამ ჰოლანდიაში ხარ ჩამოდი კიდევ რამდენიმე დღე დარჩი ჩვენთან, ძალიან გამიხარდება რომ გიმასპინძლოვო.
დასკვნა? არ მაქვს დასკვნა:
DIDI MADLOBA!;)
ჩემი ბლოგი არც ისეთი დიდი ხნისაა წლებს ითვლიდეს. წელს დავიბადეთ და მომავალ წელს იმედებით ვხვდებით. უფრო საინტერესო გავხდებით? მაგას ვნახავთ მალე. გადავხედე მეზობელ ბლოგებს და უმეტესობამ უკვე დაწერა წლის ბოლო პოსტი ან ზოგიც ახლა წერს. აქ სამი საათით უკან ვართ მე და ჩემი ბლოგი, მაგრამ ჯერ კიდევ 2008 წელია ამ დროითაც და თბილისის დროითაც. და ახალი წელი თბილისში როცა მოვა ჩვენ მაშინ დავიწყებთ წვეულებას სარასთან.
